To jest post
Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości! Oto przykładowy post z przyszłości!
Od Pylistej Łapy
Pylista Łapa była niezwykle szczęśliwa z tego, że jej najukochańszy i najznakomitszy mentor ma kociaki. Bała się, że jeśli je odwiedzi, zapamiętają ją źle, a to byłoby dla niej straszne. Po prostu chciała być w dobrych relacjach z bliskimi orzechowookiego, a jej fajtłapowatość nie mogła tego zepsuć. Może nieco powiększyła w swojej głowie swoje wady, ale mimo wszystko potrzebowała jakiegoś planu. No dobra, nie była szczególnie dobra w planowaniu, dlatego koniec końców nic z tego nie wyszło.
Skończyło się na tym, że kiedy Pylista Łapa jadła razem ze swoim mentorem zająca po powrocie wieczorem z treningu, zapytała go niepewnie:
- Właściwie to jakie one są, Czapli Potoku? Kociaki Konwaliowej Rzeki?
- Splotka i Rozkwit są z tej gromady chyba najgrzeczniejsze. Blady jest nieco zbyt poważny, a Szałwia obrażalski, ale są dobrymi kociakami. No cóż, Lisek mimo bycia dopiero kociakiem wydaje się już bardzo sprytny, za to Sarenka... Sarenka jest nieco nieokrzesany i robi rzeczy, które w teorii robią dopiero starsi.
- Hmy? - Wymamrotała Pylista Łapa, spoglądając na kocura i mrugając parokrotnie. Skończyła jeść już swoją porcję, dlatego oblizała swój pyszczek i nosek, nadal wpatrując się w towarzysza rozmowy, który uśmiechał się wymownie. Po chwili ciszy wysunął propozycję:
- Właściwie to teraz idę zanieść Konwalii mysz, a więc możesz ze mną do nich iść.
Pyłek nie była na to przygotowana, dlatego zastrzygła uszami, słysząc to. Ona? Iść?
Zdając sobie sprawę z tego, nachyliła się i wylizała szybko swoje puchate, nieokrzesane futerko na klatce piersiowej, aby wyglądać w miarę dobrze. W Porę Opadających Liści wokół panowała plucha, a więc nie prezentowała się najlepiej. Zdając sobie z tego sprawę, zawstydzona schyliła głowę, jednocześnie ruszając za Czaplim Potokiem.
Łatwością było rozpoznać żłobek, z którego słychać było różne niezidentyfikowane dźwięki i nieco niezrozumiałe rozmowy. Kociaki wydawały jej się nieco zbyt porywacze i skore do mówienia niemiłych rzeczy, dlatego wchodziła do niego ostrożnie. Wolała zachować ostrożność w prawdziwym miejscu bitwy.
- Tata Caaaaaaplaaaa! - Wykrzyknął Lisek, podbiegając do Czaplego Potoku i ocierając się o jego łapę, która w porównaniu do niego była gigantyczna. Z początku nikt nie zauważył uczennicy stojącej zaraz za nim, gdyż wszyscy witali jej mentora, dlatego, kiedy ten usiadł, dopiero wtedy cała uwaga skupiła się na niej. Wtem Szałwia pobiegł do niej i marszcząc nos, spytał Czaplę:
- A to niby kto?
- To Pylista Łapa, moja uczennica. - Wytłumaczył wojownik, wskazując na zielonooką, a następnie już zwracając się bezpośrednio do niej, przedstawił wszystkich po kolei, wskazując na nich pyszczkiem - To są Szałwia, Lisek, Sarenka, Rozkwit, Splotka i Blady.
Czuła się nieco speszona, kiedy zobaczyła, jak kociaki ją obchodzą, uważnie się jej przyglądając. Kilka z nich wymieniło jakieś uwagi, ale widząc, że nie jest nikim ciekawym wrócili do swoich zajęć. Mijały kolejne bicia serca w tym hałaśliwym miejscu, ale kotka była o tyle zainteresowana miotem, że nawet nie zdawała sobie sprawy, że mija czas. Poszła gdzieś w kąt żłobka, aby przyglądać się innym z daleka, nawet nie zdając sobie sprawy co dzieje się wokół niej. Właśnie dlatego nie zauważyła, jak Lisek staje przed nią, wlepiając w nią swoje ślepia. Dopiero kilka bić serca później zauważyła, że tam soi, dlatego wzdrygnęła się zaskoczona. Mimo wszystko jednak zatuszowała to i zaraz odezwała się, chociaż nie do końca wiedziała jak to zacząć:
- Czy... coś się stało?
- Nic - Mruknął kocurek, ale nadal nie odlepił od niej wzroku. - Dużo spędzasz czasu z tatą?
- Wydaje mi się, że tak. W końcu to on mnie znalazł.
Najwyraźniej brązowooki był z czegoś niezadowolony, ale starał się to najwyraźniej ukryć, zadając jej kolejne pytanie:
- Znalazł?
- ...nie urodziłam się tak jak ty w Klanie Burzy. - Wymamrotała niepewnie, karcąc się w myślach, że czuje się niewygodnie, rozmawiając z kilka razy mniejszym od niej dzieckiem Konwaliowej Rzeki.
- Nie masz taty?
- Wła-właściwie to Czapli Potok jest dla mnie trochę jak tata. - Stwierdziła wymownie, z lekka się jąkając i nie zdając sobie sprawy, jak te słowa podrażniły kocura, który wolałby mieć swojego tatę całego dla siebie. Napuszył policzki i wycofał się szybko, wracając do reszty, a Pyłek przyglądała się temu z przekrzywioną głową.
Skończyło się na tym, że kiedy Pylista Łapa jadła razem ze swoim mentorem zająca po powrocie wieczorem z treningu, zapytała go niepewnie:
- Właściwie to jakie one są, Czapli Potoku? Kociaki Konwaliowej Rzeki?
- Splotka i Rozkwit są z tej gromady chyba najgrzeczniejsze. Blady jest nieco zbyt poważny, a Szałwia obrażalski, ale są dobrymi kociakami. No cóż, Lisek mimo bycia dopiero kociakiem wydaje się już bardzo sprytny, za to Sarenka... Sarenka jest nieco nieokrzesany i robi rzeczy, które w teorii robią dopiero starsi.
- Hmy? - Wymamrotała Pylista Łapa, spoglądając na kocura i mrugając parokrotnie. Skończyła jeść już swoją porcję, dlatego oblizała swój pyszczek i nosek, nadal wpatrując się w towarzysza rozmowy, który uśmiechał się wymownie. Po chwili ciszy wysunął propozycję:
- Właściwie to teraz idę zanieść Konwalii mysz, a więc możesz ze mną do nich iść.
Pyłek nie była na to przygotowana, dlatego zastrzygła uszami, słysząc to. Ona? Iść?
Zdając sobie sprawę z tego, nachyliła się i wylizała szybko swoje puchate, nieokrzesane futerko na klatce piersiowej, aby wyglądać w miarę dobrze. W Porę Opadających Liści wokół panowała plucha, a więc nie prezentowała się najlepiej. Zdając sobie z tego sprawę, zawstydzona schyliła głowę, jednocześnie ruszając za Czaplim Potokiem.
Łatwością było rozpoznać żłobek, z którego słychać było różne niezidentyfikowane dźwięki i nieco niezrozumiałe rozmowy. Kociaki wydawały jej się nieco zbyt porywacze i skore do mówienia niemiłych rzeczy, dlatego wchodziła do niego ostrożnie. Wolała zachować ostrożność w prawdziwym miejscu bitwy.
- Tata Caaaaaaplaaaa! - Wykrzyknął Lisek, podbiegając do Czaplego Potoku i ocierając się o jego łapę, która w porównaniu do niego była gigantyczna. Z początku nikt nie zauważył uczennicy stojącej zaraz za nim, gdyż wszyscy witali jej mentora, dlatego, kiedy ten usiadł, dopiero wtedy cała uwaga skupiła się na niej. Wtem Szałwia pobiegł do niej i marszcząc nos, spytał Czaplę:
- A to niby kto?
- To Pylista Łapa, moja uczennica. - Wytłumaczył wojownik, wskazując na zielonooką, a następnie już zwracając się bezpośrednio do niej, przedstawił wszystkich po kolei, wskazując na nich pyszczkiem - To są Szałwia, Lisek, Sarenka, Rozkwit, Splotka i Blady.
Czuła się nieco speszona, kiedy zobaczyła, jak kociaki ją obchodzą, uważnie się jej przyglądając. Kilka z nich wymieniło jakieś uwagi, ale widząc, że nie jest nikim ciekawym wrócili do swoich zajęć. Mijały kolejne bicia serca w tym hałaśliwym miejscu, ale kotka była o tyle zainteresowana miotem, że nawet nie zdawała sobie sprawy, że mija czas. Poszła gdzieś w kąt żłobka, aby przyglądać się innym z daleka, nawet nie zdając sobie sprawy co dzieje się wokół niej. Właśnie dlatego nie zauważyła, jak Lisek staje przed nią, wlepiając w nią swoje ślepia. Dopiero kilka bić serca później zauważyła, że tam soi, dlatego wzdrygnęła się zaskoczona. Mimo wszystko jednak zatuszowała to i zaraz odezwała się, chociaż nie do końca wiedziała jak to zacząć:
- Czy... coś się stało?
- Nic - Mruknął kocurek, ale nadal nie odlepił od niej wzroku. - Dużo spędzasz czasu z tatą?
- Wydaje mi się, że tak. W końcu to on mnie znalazł.
Najwyraźniej brązowooki był z czegoś niezadowolony, ale starał się to najwyraźniej ukryć, zadając jej kolejne pytanie:
- Znalazł?
- ...nie urodziłam się tak jak ty w Klanie Burzy. - Wymamrotała niepewnie, karcąc się w myślach, że czuje się niewygodnie, rozmawiając z kilka razy mniejszym od niej dzieckiem Konwaliowej Rzeki.
- Nie masz taty?
- Wła-właściwie to Czapli Potok jest dla mnie trochę jak tata. - Stwierdziła wymownie, z lekka się jąkając i nie zdając sobie sprawy, jak te słowa podrażniły kocura, który wolałby mieć swojego tatę całego dla siebie. Napuszył policzki i wycofał się szybko, wracając do reszty, a Pyłek przyglądała się temu z przekrzywioną głową.
<Lisek?>
Dłuższy tytuł, bo takie też się zdarzają i to nawet często, a więc dlatego to piszę
To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem. To jest dłuuuuugi poooost z dłuuuuuugim tytuuuuuułem.
Od pannnny blablbalblabalba blablusińskiej do pana blabla blusińskiego
To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post. To jest post.
To jest pochylenie.
To jest podkreślenie.
To jest pogrubienie.
To jest skreślenie.
To jest link.
To jest pochylenie.
To jest podkreślenie.
To jest pogrubienie.
To jest link.
To jest cytat
Subskrybuj:
Posty (Atom)